PERUGIA 1980

Η Περούτζα  είναι ιστορική πόλη της Ιταλίας, πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας. Βρίσκεται σε γραφικότατο λόφο στην κοιλάδα του άνω Τίβερη, περίπου 140 χιλιόμετρα από τη Ρώμη, και αριθμεί περίπου 166.000 κατοίκους.
Στην αρχαιότητα ονομαζόταν Περουσία και αποτελούσε μία από τις δώδεκα ομόσπονδες πόλεις της Τυρρηνίας. Σήμερα η Περούτζια καταλαμβάνει, εκτός του παλαιού Ετρουσκικορωμαϊκού κέντρου της, τρεις νέες συνοικίες που εκτείνονται βορειοδυτικά, βορειοανατολικά και νοτιοανατολικά της ιστορικής πόλης ως στενές γλώσσες εδάφους. Από την ετρουσκική εποχή σώζονται τμήματα του τείχους κοντά στην Αψίδα του Αυγούστου. Επίσης σώζονται ερείπια της ρωμαϊκής εποχής, αλλά γενικά η εμφάνιση της πόλης είναι περισσότερο μεσαιωνική.
Από τα αξιολογότερα μνημεία της Περούτζια είναι: ο γοτθικός καθεδρικός ναός του Αγίου Λαυρεντίου (1345-1430) που περιέχει πολύτιμα έργα τέχνης και οι ναοί του Αγίου Αγγέλου, Αγίου Δομίνικου (1632), της Αγίας Ιουλιανής (με μοναστήρι) και του Αγίου Πέτρου (11ος αιώνας). Επίσης το «Ανάκτορο των Ηγουμένων» (1293-1443), που περιλαμβάνει τις πλούσιες συλλογές τέχνης της Εθνικής Πινακοθήκης της Ούμπρια, το Δημοτικό Μέγαρο, το παλαιό Χρηματιστήριο (1452-1457), το υπέροχο Ανάκτορο Ντονίνι (που περιλαμβάνει το προϊστορικό μουσείο της κεντρικής Ιταλίας) καθώς επίσης και το φημισμένο ιστορικό Πανεπιστήμιο.
Η Περούτζια είναι πατρίδα πολλών καλλιτεχνών κυρίως ζωγράφων, που γνωστότερος και τελευταίος εξ αυτών είναι ο Πιέτρο ντι Κριστόφορο Βανούτσι, γνωστός και ως Περουτζίνο.
Η Περούτζια έχει επίσης σύγχρονο Πανεπιστήμιο, Γεωργικό Ινστιτούτο, Κτηνιατρική Σχολή και Ακαδημία Καλών Τεχνών. Σήμερα αποτελεί εμπορικό κέντρο και γεωργικών προϊόντων της περιοχής. Επίσης έχει ανεπτυγμένη βιομηχανία υφαντουργίας, πυρείων, ζαχαροπλαστικής και έργων τέχνης.
Η ομώνυμη επαρχία Περούτζια καταλαμβάνει έκταση περίπου 6.320 τ.χλμ. που το 1950 αριθμούσε 570.000 κατοίκους, κυρίως γεωργούς. Η κυριότερη ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης είναι η Περούτζια Κάλτσιο, η οποία αποτελεί την μετεξέλιξη της A.C. Perugia που χρεωκόπησε το 2005

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ 1987

Η Βενετία (ιταλικά: Venezia‎) είναι πόλη χτισμένη πάνω σε μια ομάδα 118 μικρών νησιών που χωρίζονται από κανάλια και ενώνονται μεταξύ τους με γέφυρες.^[2] Βρίσκεται στην ομώνυμη ελώδη λιμνοθάλασσα που απλώνεται κατά μήκος της ακτογραμμής μεταξύ των εκβολών των ποταμών Πάδου (Πο) και Πιάβε. Η Βενετία είναι φημισμένη για την ομορφιά της τοποθεσίας της, την αρχιτεκτονική της και τα έργα τέχνης της.^[2] Ολόκληρη η πόλη είναι καταγεγραμμένη ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς, μαζί με τη λιμνοθάλασσά της.^[2]
Η Βενετία είναι πρωτεύουσα της Περιφέρειας του Βένετο. Το 2009 οι κάτοικοι του Δήμου της Βενετίας ήταν 270.098 (ο εκτιμώμενος πληθυσμός 272.000 κατοίκων περιλαμβάνει τον πληθυσμό όλου του Δήμου της Βενετίας: περίπου 60.000^[3] στην ιστορική πόλη της Βενετίας (Τσέντρο στόρικο), περίπου 176.000 στην Τεραφέρμα (την «Ξηρά»), κυρίως στα μεγάλα διαμερίσματα Μέστρε και Μαργκέρα, και 31.000 σε άλλα νησιά της λιμνοθάλασσας. Με την Πάντοβα και το Τρεβίζο η πόλη περιλαμβάνεται στη Μητροπολιτική Περιοχή Πάδοβα-Τραβίζο-Βενετία (πληθυσμός 1.660.000).
Το όνομα προέρχεται από τον αρχαίο λαό των Βένετων, που κατοίκησαν την περιοχή από τον 10ο αιώνα π.Χ.^[4][5] Η πόλη υπήρξε στην ιστορία πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Βενετίας. Είναι γνωστή ως «Γαληνοτάτη», «Βασίλισσα της Αδριατικής», «Πόλη του Νερού», «Πόλη των Μασκών», «Πόλη των Γεφυρών», «Επιπλέουσα Πόλη» και «Πόλη των Καναλιών».
Η Δημοκρατία της Βενετίας υπήρξε πολύ μεγάλη ναυτική δύναμη κατά τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, ορμητήριο για τις Σταυροφορίες και τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου, καθώς και πολύ σημαντικό κέντρο εμπορίου (ιδιαίτερα μεταξιού, σιτηρών και μπαχαρικών) και τέχνης από τον 13ο μέχρι τα τέλη του 17ου αιώνα. Αυτό κατέστησε τη Βενετία πλούσια πόλη σε όλη την ιστορία της.^[6] Είναι επίσης γνωστή για τα αρκετά καλλιτεχνικά της κινήματα, ιδιαίτερα στην περίοδο της Αναγέννησης. Η Βενετία διεδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ιστορία της συμφωνικής μουσικής και της όπερας, ενώ αποτελεί γενέτειρα του Αντόνιο Βιβάλντι.^[7]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΔΙΑΚΟΠΕΣ 2017 ΚΥΘΝΟΣ

Η Κύθνος είναι νησί των Δυτικών Κυκλάδων ανάμεσα σε Κέα και Σέριφο, και απέχει 56 ν.μίλια (104 χλμ.) από το λιμάνι του Πειραιά και μόλις 2 ώρες από το λιμάνι του Λαυρίου.

Ονομάζεται και Θερμιά (τα Θερμιά), τουλάχιστον από τον 12ο αιώνα οπότε και αναφέρεται «Επισκοπή Κέας και Θερμίων». Το όνομα αυτό οφείλεται στις θερμές πηγές που υπάρχουν μέχρι και σήμερα στον όρμο των Λουτρών. Τα λουτρά της Κύθνου λέγεται ότι απολάμβανε και ο βασιλιάς Όθωνας και η βασίλισσα Αμαλία.
Έχει έκταση 99,432 τ.χλμ. και μήκος ακτογραμμών περίπου 104 χιλιόμετρα. Διαθέτει 92 όρμους, ορμίσκους και παραλίες, οι περισσότερες από τις οποίες είναι προσιτές οδικά. Τα βουνά της νήσου δεν είναι μεγάλα, η υψηλότερη κορυφή είναι ο «Προφήτης Ηλίας» στο όρος Πέτρα με υψόμετρο 336 μ. ενώ στο ίδιο περίπου ύψος είναι και οι κορυφές του Αγίου Μηνά και των Αγίων Θεοδώρων. Παλαιότερα στην Κύθνο ευδοκιμούσε πολύ το κριθάρι που προπολεμικά η εξαγωγή του έφθανε το μισό εκατομμύριο οκάδες. Κύριος αγοραστής ήταν η ζυθοποιία Φιξ. Άλλα κύρια προϊόντα είναι το μέλι τα σύκα, το κρασί, τα αμύγδαλα. Το κλίμα θεωρείται πολύ υγιεινό και η διαμονή μάλλον ευχάριστη παρά τους ισχυρούς βόρειους ανέμους. Γενικά τα δένδρα στην Κύθνο σπανίζουν.
Στο νησί υπάρχουν δύο μεσόγεια χωριά, η Χώρα ή Μεσαριά που αποτελεί και την πρωτεύουσα του νησιού, με 806 κατοίκους και η Δρυοπίδα με 797 κατοίκους (απογραφή 2001). Επιπλέον υπάρχουν τρεις κύριοι παραθαλάσσιοι οικισμοί: το κύριο λιμάνι Μέριχας με 250 κατοίκους περίπου, τα Λουτρά με τις ιαματικές πηγές και η Παναγία Κανάλα με την ομώνυμη εκκλησία. Η περιοχή αυτή της Κανάλας είναι από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς του καλοκαιριού καθώς παραθερίζουν εκεί πλήθος τουριστών. Φημίζεται ακόμη, ως το πιο «πράσινο» σημείο του νησιού. Εκτός από αυτούς υπάρχουν και αρκετοί μικρότεροι οικισμοί όπως: Αγ. Δημήτριος, Επισκοπή, Αγ. Στέφανος, Φλαμπούρια, Καλό Λιβάδι, Αγ. Ειρήνη και Απόκρουση. Έχει σχεδόν καθημερινή συγκοινωνία με τον Πειραιά, το λιμάνι του Λαυρίου και την πρωτεύουσα των Κυκλάδων Ερμούπολη (Σύρος) καθώς και με άλλα νησιά των δυτικών Κυκλάδων, με συμβατικά κυρίως πλοία και ταχύπλοα τους καλοκαιρινούς μήνες.
Στην αριστερή πλευρά του Μέριχα ακριβώς πάνω από τη θάλασσα, υψώνεται ο ναός των Αγίων Ακινδύνων. Οι Άγιοι – Ακίνδυνος, Πηγάσιος, Ανεμπόδιστος, Ελπιδοφόρος και Αφθόνιος – είναι οι προστάτες του λιμανιού και των καραβιών του. Κάθε χρόνο, στις 2 Νοεμβρίου οι κάτοικοι του Μέριχα αλλά και όλου του νησιού διοργανώνουν ένα από τα μεγαλύτερα πανηγύρια του νησιού, για να τιµήσουν τους πέντε Μάρτυρες.
Στο νοτιοανατολικό τμήμα του νησιού βρίσκεται ο οικισμός Κανάλα που έχει πάρει το όνομα του από την Παναγιά Κανάλα.
Ο ναός της Παναγίας της Κανάλας χτίστηκε το 1869 στη θέση του αρχικού ναού μετά από την εύρεση της εικόνας από ντόπιους ψαράδες. Η παράδοση λέει ότι η εικόνα αναδύθηκε από την θάλασσα στο στενό ανάμεσα στην Κύθνο και την Σέριφο.
Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας στην Κανάλα είναι ένα εξαιρετικό έργο της Κρητικής σχολής και την αγιογράφησε ο ιερέας Εμμανουήλ Σκορδίλης το 1575. Την Παναγιά την Κανάλα την αναφέρει και ο Νίκος Γκάτσος στο περίφημο Κυκλαδίτικο που έχει μελοποιήσει ο Μάνος Χατζιδάκις.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ